Heilige metropolis von Larissa und Tyrnavos
Am 4-11-2004 wurde die heilige Metropolis von Larissa 1.680 Jahren alt (von 324, als Konstantinos der Grosse sie Bistum nannte). Ihre Arbeit ist bis heutzutage sowohl hervorragend und lobenswertig als auch groß und wichtig bei der Bewährung des orthodoxen Zeugnisses und der echten christlichen Anlieferung.
Für die Feier von 1680 Jahren der Metropolis wurde eine spezielle Veranstaltung in Larissa verwirklicht wo der Professor Herr Dimitrios Sofianos interessante Elemente für die Geschichte der heiligen Metropolis darstellte.
Thessalien war sehr früh bemerkenswert für die Verbreitung und die Verteilung des Christentums in der großen Zahl der christlichen Zeugen und der Populären. Es war so eine Menge von Bischofs und von Geistlicher in Thessalien mit theologischer Ausbildung und moralisierte Unterstützung in den schwierigen Zeiten für das Hellenismus Viele von diesen Bischofs wurden in den Heiligen der Kirche eingestuft, während andere in patriarchalische ökumenische Throne oder in anderen hohen Posten.
Der Bischof von Larissa war immer in erster Linie. Von den ersten christlichen Jahren wurde 324,- entsprechend der Tradition von Konstantinos der Grosse, der Begründer des Christentums und des byzantinistischen Reichtums- in einer Erzbistum mit allen Privilegien von Unabhängigkeit und von Selbstständigkeit ernannt. Zweihundert Jahre spaeter, 531, wurde Larissa mit lokalem Lernabschnitt, der in der Stadt von Larissa zusammengekommen wurde, die Hauptmetropolis von ganzem Thessalien ernannt.
Ende des 9. Jahrhunderts besaß die Hauptmetropolis von Larissa den 34. Platz in den ökumenischen Thronen von Konstantinoupolis.
25-35 Bistums gehörten zu Metropolis von Larissa. Viele von diesen gehören heute nicht in geographischen und kirchlichen Raum von Thessalien. Von 1734 holt der Metropolit von Larissa den Titel „Larissa und Tyrnavos“, das in Kraft bis heutzutage ist. Für die Art der Wahl vom Bischof – vom 17. Jahrhundert und danach – werden wir von zwei Code der nationalen Bibliothek informiert.
Für die Wahl des Bischofs war es in Kraft, dass nach dem Tod, der Resignation, des Cashiering oder der Versetzung wurde den BischofsKörper einberufen im Auftrag von dem Metropolit von Larissa.
Es wurden nicht alle Bischofs einberufen, sondern nur diejenigen, die Anwesen waren, wo die Synode stattfand. Der Sitz der Metropoliten wurde von Larissa auf Trikala versetzt, weil Larissa wegen der barbarischen Überfälle unbewohnt und verlassen wurde. An der türkischen Eroberung 1391 wurde Larissa – wegen Vagiazit der A’- eine Türkenstadt ohne Orthodoxen.
Die Metropoliten von Larissa kamen schließlich im Jahr 1739 in Larissa, nach vier Jahrhunderten, zurück, auf das Bistum Trikkis mit patriarchischer synodischer Auftrag von dem ökumenischen Patriarch Neofytos der C’ (April 1739) und der Metropolit von Larissa Jakowos der B’ (1734-1749) Trikala verließ und in Larissa versetzt wurde, wie es bis heutzutage ist.
Die Metropoliten von Larissa, die die historische Throne durch ihre reiche und vielgestaltige kirchliche Tätigkeit und ihre barmherzige und Sozialarbeit geehrten, wurden mit dem Heiligen Nimbus und in lokale Heiligkeit unserer Kirche eingestuft.
Die Reliquien non S. Achillios, der Beschützer der Stadt Larissa ist, war anfangs 1980 in der Stadt zurück.
Der S. Achillios, ein prominenter Patriarch der ersten christlichen Jahren des 4. Jahrhunderts, ist nicht nur ein „Juwel“ für die lokale Kirche von Thessalien und von Larissa, aber auch im Allgemeinen für das Christentum in den schwierigen Zeiten der Verbreitung und der Verteilung. Er ist der erste bekannte Bischof von Larissa mit dem Titel Erzbischof und gilt als Referenten der neuen Religion der Liebe und der Entschuldigung des Christentums in der Gegend.
Die Reliquien von Heiligem waren vergessen worden und sie blieben für lange Zeit versteckt. Sie wurden circa im 8. Jahrhundert gefunden (am 10. Februar). An der Besetzung von Larissa im Jahr 985-986 (von Samoyil der Bulgare, der die Bewohner von Larissa gefangen nahm und nach Bulgarien transportierte) stahl der Bulgare Zar die Reliquien von S. Achillios und auf die Insel der kleinen Prespa transportierte, wo er eine Kirche errichtete. Die Ereignisse schrieb ausführlich der byzantinische Chronist, Ioannis Skylitzis auf.
Nach dem S. Achillio von Larissa folgt es für fast 10 Jahrhunderte eine leuchtende Linie von Hierarchie, die mit ihrer Arbeit und Anwesenheit die historische Metropolitahnthrone des Thessalien Kapitals schmückten und ehrten. Es gibt ein Wandbild (1627) in der Nordschiene der Kirche der S. Anargyroi von Trikala, wo die sieben Heiligen Erzbischöfen von Larissa dargestellt werden. Entsprechend der Abbildung sind die: Thomas der Choriatis, Cyprien der Thavmatourgos, Antonios der Logiotatos und Neuer Theologe, Vissarion der Ehemalige, Dionysios der Eleimon, Markos der Isychastis, Vissarion des Sotiros.
Die Tatsache, dass sie in Trikala abgebildet sind, hat mit dem Jahrhundertenmetropolitsitz in Trikala zu tun.
Es ist auch wichtig, die Namen der drei Metropoliten von Larissa zu berichten, die heldenhaften Gestalten sind. Der Löwencharakter von Metropolit Dionysos der B’ der Philosoph, der als Hundphilosoph genannt wurde, der mit seiner wagenmutigen und vorzeitigen revolutionären Bewegung gegen die Türken, 1601 in Giannena umgebracht wurde. Der Dionysios der Z’ Kalliarchis, der in Efessos am 10-4-1821- am Ostertag- mit Grigorios der E’ und Polykarpo Bithikousi der Dardeo von Türken gehenkt wurden. Alle drei Metropoliten von Larissa, mit Nimbus ihres Martyriums und Blutes, besitzen bemerkenswerten Platz in der Sammlung von Heiligengeschichte.
Quelle: J.M. Larissa und Tyrnavos.
Η Θεσσαλία από τους αρχαιότατους χρόνους ακόμα, με τους μύθους και τους θρύλους της, αναγνωριζόταν ως η πανάρχαια κοιτίδα της θρησκείας και του πολιτισμού του ελληνικού έθνους.
Στις 4 Νοεμβρίου 2004 η Ιερά Μητρόπολη της Λάρισας συμπλήρωσε 1.680 χρόνια από το έτος 324 όταν ο 'Αγιος και Μέγας Κωνσταντίνος την ονόμασε επισκοπή. Το έργο της περίλαμπρο και επαινετό ως σήμερα και η προσφορά της στη διατήρηση και στερέωση της ορθόδοξης μαρτυρίας και γνήσιας χριστιανικής παράδοσης μεγάλη και ουσιαστική.
Για τον εορτασμό των 1.680 χρόνων της Μητρόπολης πραγματοποιήθηκε ειδική εκδήλωση στη Λάρισα κατά τη διάρκεια της οποίας ο Ομότιμος Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Δημήτριος Σοφιανός παρουσίασε ενδιαφέροντα στοιχεία για την ιστορία της Ιεράς Μητρόπολης της πόλης.
Από πολύ νωρίς η Θεσσαλία διακρίθηκε για την εξάπλωση και διάδοση του χριστιανισμού σε μεγάλο αριθμό χριστιανών μαρτύρων, κληρικών και λαϊκών. Δημιουργήθηκε έτσι πλήθος επισκοπών στη Θεσσαλία , με κληρικού και κυρίως επισκόπους, διακρινόμενους για τη θεολογική τους κατάρτιση, την ηθική και γραμματική τους παιδεία σε καιρούς μάλιστα χαλεπούς και κρίσιμους για τον ελληνισμό. Πολλοί από τους επισκόπους αυτούς κατατάχθηκαν στη χορεία των Αγίων της εκκλησίας, ενώ άλλοι ανήλθαν στον πατριαρχικό οικουμενικό θρόνο ή σε άλλα υψηλά αξιώματα.
Την πρώτη, βέβαια, θέση ανάμεσα στις θεσσαλικές επισκοπές κατείχε ανέκαθεν η Λάρισα. Ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, το έτος 324 ανακηρύχθηκε τιμητικά , σύμφωνα με την παράδοση, από το Μέγα Κωνσταντίνο το θεμελιωτή του Χριστιανισμού και της βυζαντινής αυτοκρατορικής εξουσίας, σε αρχιεπισκοπή, με όλα τα προνόμια ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας που συνεπάγεται εκκλησιαστικά ο τίτλος αυτός. Διακόσια έτη αργότερα, το 531, με τοπική Σύνοδο που συγκλήθηκε στην πόλη της Λάρισας, ανακηρύσσεται η Λάρισα σε μητρόπολη με επικεφαλής όλων των θεσσαλικών επισκοπών.
Στα τέλη του 9ου αιώνα, η Μητρόπολη Λάρισας κατείχε την 34η θέση στην τάξη των μητροπόλεων των υποκειμένων στον οικουμενικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Υπάγονταν δε, στη δικαιοδοσία της Μητρόπολης Λάρισας περίπου 25-35 επισκοπές. Η έκταση της δικαιοδοσίας της φαίνεται αν σκεφτεί κανείς ότι πολλές από αυτές τις επισκοπές σήμερα δεν ανήκουν καν στον θεσσαλικό χώρο, ούτε γεωγραφικά ούτε εκκλησιαστικά.
Από το έτος 1734 ο μητροπολίτης Λαρίσης φέρει τον τίτλο «Λαρίσης και Τυρνάβου» που ισχύει έως και σήμερα. Για τον τρόπο εκλογής επισκόπου υπαγομένου στη Μητρόπολη Λαρίσης από τον 17ο αιώνα και μετά, αλλά ασφαλώς και για τους προγενέστερους αιώνες, μας πληροφορούν δύο κώδικες της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδος, οι υπ’ αριθμόν 1471 και 1472.
Για την εκλογή, λοιπόν, επισκόπου ίσχυε ότι μετά το θάνατο, την παραίτηση, την καθαίρεση ή τη μετάθεση επισκόπου, συνέρχονταν αμέσως οι επίσκοποι με εντολή του Μητροπολίτη Λάρισας, για τον καταρτισμό των υποψηφίων προς αρχιερατεία για την πλήρωση της καινής θέσεως.
Δεν συνέρχονταν όλοι οι επίσκοποι, αλλά μόνο οι παρευρισκόμενοι στον τόπο όπου γινόταν η Σύνοδος.
Η καθέδρα των μητροπολιτών Λαρίσης για πολλούς αιώνες είχε μεταφερθεί από τη Λάρισα στο Τρίκαλα, διότι η Λάρισα εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών, είχε καταστεί ακατοίκητη και έρημη, ενώ με την τουρκική κατάκτηση το 1391, επί Βαγιαζήτ του Α', είχε καταντήσει τουρκόπολη χωρίς χριστιανούς κατοίκους.
Οι μητροπολίτες της Λάρισας επανήλθαν οριστικά στην κανονική τους έδρα, τη Λάρισα μετά από τέσσερις αιώνες, το 1739, οπότε ανασυστήθηκε η επισκοπή Τρίκκης, με πατριαρχικό συνοδικό γράμμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Νεοφύτου Γ' (Απρίλιος 1739) και ο μητροπολίτης Λαρίσης Ιάκωβος Β' (1734-1749) εγκατέλειψε τα Τρίκαλα και εγκαταστάθηκε στη Λάρισα όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Οι μητροπολίτες της Λάρισας που λάμπρυναν και έκλεισαν τον ιστορικό τους θρόνο με την οσιακή και κατά Χριστόν ζωή τους, την πλούσια και πολυσχιδή εκκλησιαστική τους δράση και το φιλανθρωπικό και κοινωνικό τους έργο τιμήθηκαν με το φωτοστέφανο της αγιοσύνης και κατατάχθηκαν στο τοπικό αγιολόγιο της εκκλησίας μας.
Δε θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά στον κατεξοχήν άγιο ιεράρχη, τον πολιούχο και κραταιό προστάτη της Λάρισας 'Αγιο Αχίλλιο, με τον περικαλλή και επιβλητικό ναό του που δεσπόζει στην πόλη και στον οποίο φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός το τίμιο λεψανό του, που επανήλθε στη θέση του στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μετά από περιπέτειες και περιπλανήσεις αιώνων.
Ο 'Αγιος Αχίλλιος, ένας από τους διαπρεπέστερους ιεράρχες των πρώτων χριστιανικών χρόνων, του Δ' αιώνα, δεν αποτελεί ουσιαστικά κεφάλαιο και κόσμημα μόνο για την τοπική εκκλησία της Θεσσαλίας και της Λάρισας ειδικότερα, αλλά γενικότερα για τον χριστιανισμό στους δύσκολους καιρούς της εξάπλωσης και διάδοσής του. Είναι ο πρώτος γνωστός επίσκοπος της Λάρισας, με τον τίτλο του αρχιεπισκόπου και θεωρείται εισηγητής της νέας θρησκείας της αγαπης και της συγνώμης του Χριστιανισμού στην περιοχή.
Τα λείψανα του Αγίου είχαν λησμονηθεί και παρέμειναν κρυμμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα όταν βρέθηκαν περί τα μέσα του 8ου αιώνα στις 10 Φεβρουαρίου. Όμως κατά την κατάληψη της Λάρισας κατά το έτος 985-986, από το Σαμουήλ των Βουλγάρων, ο οποίος αιχμαλώτισε τους Λαρισαίους και τους μετέφερε στα ενδότερα της Βουλγαρίας, ο Βούλγαρος αιμοσταγής τσάρος έκλεψε τα λείψανα του Αγίου Αχιλλίου και τα μετακόμισε στη νησίδα της μικρής Πρέσπας, όπου ανήγειρε ναό προς τιμήν του. Τα γεγονότα αυτά καταγράφει με λεπτομέρεια ο βυζαντινός χρονογράφος Ιωάννης Σκυλίτζης.
Μετά τον 'Αγιο Αχίλλιο Λαρίσης, ακολουθεί επί 10 σχεδόν αιώνες μία λαμπρή σειρά ιεραρχών που με το έργο και την παρουσία τους κόσμησαν και τίμησαν τον ιστορικό μητροπολιτικό θρόνο της Θεσσαλικής πρωτεύουσας. Σε τοιχογραφία του 1627 στο βόρειο νάρθηκα του ναού των Αγίων Αναργύρων Τρικάλων, απεικονίζονται οι επτά άγιοι αρχιεπίσκοποι της Λάρισας. Σύμφωνα με τις επιγραφές του είναι οι: Θωμάς ο Χωριάτης, Κυπριανός ο Θαυματουργός, Αντώνιος ο Λογιώτατος και Νέος Θεολόγος, Βησσαρίων ο πρώην, Διονύσιος ο Ελεήμων, Μάρκος ο Ησυχαστής και ο Βησσαρίων του Σωτήρος.
Το ότι εικονίζονται σε ναό των Τρικάλων και όχι της Λάρισας, της οποίας ήταν μητροπολίτες, οφείλεται στο γεγονός ότι επί αιώνες τα Τρίκαλα αποτέλεσαν την καθέδρα των μητροπολιτών της Λάρισας.
Τέλος, σημαντικό είναι να αναφερθούν και τα ονόματα τριών μητροπολιτών Λάρισας, ηρωικών μορφών και εθνομαρτύρων. Ο λεοντόθυμος ιεράρχης Διονύσιος ΄Β ο Φιλόσοφος που χλευαστικά τον αποκάλεσαν Σκυλόσοφο, ο οποίος με το παράτολμο και πρόωρο επαναστατικό του κίνημα κατά των Τούρκων βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα 1601 στα Γιάννινα, ο Διονύσιος ΄Ζ Καλλιάρχης, ο οποίος μετατεθείς στη μητρόπολη Εφέσου στις 10 Απριλίου 1821, Κυριακή του Πάσχα, απαγχονίστηκε από τους Τούρκους μαζί με τον Γρηγόριο τον Έ και τον Πολύκαρπο Μπιθικούση τον Δαρδαίο, τον οποίο στα 1821 οι Τούρκοι με εντολή του Δράμαλη Πασά καρατόμησαν. Και οι τρεις αυτοί μητροπολίτες της Λάρισας, με το φωτοστέφανο του μαρτυρίου τους και το αίμα τους, κατέχουν εξέχουσα θέση στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας και του Έθνους.
Πηγή: Ι.Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου
Στις 4 Νοεμβρίου 2004 η Ιερά Μητρόπολη της Λάρισας συμπλήρωσε 1.680 χρόνια από το έτος 324 όταν ο 'Αγιος και Μέγας Κωνσταντίνος την ονόμασε επισκοπή. Το έργο της περίλαμπρο και επαινετό ως σήμερα και η προσφορά της στη διατήρηση και στερέωση της ορθόδοξης μαρτυρίας και γνήσιας χριστιανικής παράδοσης μεγάλη και ουσιαστική.
Για τον εορτασμό των 1.680 χρόνων της Μητρόπολης πραγματοποιήθηκε ειδική εκδήλωση στη Λάρισα κατά τη διάρκεια της οποίας ο Ομότιμος Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Δημήτριος Σοφιανός παρουσίασε ενδιαφέροντα στοιχεία για την ιστορία της Ιεράς Μητρόπολης της πόλης.
Από πολύ νωρίς η Θεσσαλία διακρίθηκε για την εξάπλωση και διάδοση του χριστιανισμού σε μεγάλο αριθμό χριστιανών μαρτύρων, κληρικών και λαϊκών. Δημιουργήθηκε έτσι πλήθος επισκοπών στη Θεσσαλία , με κληρικού και κυρίως επισκόπους, διακρινόμενους για τη θεολογική τους κατάρτιση, την ηθική και γραμματική τους παιδεία σε καιρούς μάλιστα χαλεπούς και κρίσιμους για τον ελληνισμό. Πολλοί από τους επισκόπους αυτούς κατατάχθηκαν στη χορεία των Αγίων της εκκλησίας, ενώ άλλοι ανήλθαν στον πατριαρχικό οικουμενικό θρόνο ή σε άλλα υψηλά αξιώματα.
Την πρώτη, βέβαια, θέση ανάμεσα στις θεσσαλικές επισκοπές κατείχε ανέκαθεν η Λάρισα. Ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, το έτος 324 ανακηρύχθηκε τιμητικά , σύμφωνα με την παράδοση, από το Μέγα Κωνσταντίνο το θεμελιωτή του Χριστιανισμού και της βυζαντινής αυτοκρατορικής εξουσίας, σε αρχιεπισκοπή, με όλα τα προνόμια ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας που συνεπάγεται εκκλησιαστικά ο τίτλος αυτός. Διακόσια έτη αργότερα, το 531, με τοπική Σύνοδο που συγκλήθηκε στην πόλη της Λάρισας, ανακηρύσσεται η Λάρισα σε μητρόπολη με επικεφαλής όλων των θεσσαλικών επισκοπών.
Στα τέλη του 9ου αιώνα, η Μητρόπολη Λάρισας κατείχε την 34η θέση στην τάξη των μητροπόλεων των υποκειμένων στον οικουμενικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Υπάγονταν δε, στη δικαιοδοσία της Μητρόπολης Λάρισας περίπου 25-35 επισκοπές. Η έκταση της δικαιοδοσίας της φαίνεται αν σκεφτεί κανείς ότι πολλές από αυτές τις επισκοπές σήμερα δεν ανήκουν καν στον θεσσαλικό χώρο, ούτε γεωγραφικά ούτε εκκλησιαστικά.
Από το έτος 1734 ο μητροπολίτης Λαρίσης φέρει τον τίτλο «Λαρίσης και Τυρνάβου» που ισχύει έως και σήμερα. Για τον τρόπο εκλογής επισκόπου υπαγομένου στη Μητρόπολη Λαρίσης από τον 17ο αιώνα και μετά, αλλά ασφαλώς και για τους προγενέστερους αιώνες, μας πληροφορούν δύο κώδικες της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδος, οι υπ’ αριθμόν 1471 και 1472.
Για την εκλογή, λοιπόν, επισκόπου ίσχυε ότι μετά το θάνατο, την παραίτηση, την καθαίρεση ή τη μετάθεση επισκόπου, συνέρχονταν αμέσως οι επίσκοποι με εντολή του Μητροπολίτη Λάρισας, για τον καταρτισμό των υποψηφίων προς αρχιερατεία για την πλήρωση της καινής θέσεως.
Δεν συνέρχονταν όλοι οι επίσκοποι, αλλά μόνο οι παρευρισκόμενοι στον τόπο όπου γινόταν η Σύνοδος.
Η καθέδρα των μητροπολιτών Λαρίσης για πολλούς αιώνες είχε μεταφερθεί από τη Λάρισα στο Τρίκαλα, διότι η Λάρισα εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών, είχε καταστεί ακατοίκητη και έρημη, ενώ με την τουρκική κατάκτηση το 1391, επί Βαγιαζήτ του Α', είχε καταντήσει τουρκόπολη χωρίς χριστιανούς κατοίκους.
Οι μητροπολίτες της Λάρισας επανήλθαν οριστικά στην κανονική τους έδρα, τη Λάρισα μετά από τέσσερις αιώνες, το 1739, οπότε ανασυστήθηκε η επισκοπή Τρίκκης, με πατριαρχικό συνοδικό γράμμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Νεοφύτου Γ' (Απρίλιος 1739) και ο μητροπολίτης Λαρίσης Ιάκωβος Β' (1734-1749) εγκατέλειψε τα Τρίκαλα και εγκαταστάθηκε στη Λάρισα όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Οι μητροπολίτες της Λάρισας που λάμπρυναν και έκλεισαν τον ιστορικό τους θρόνο με την οσιακή και κατά Χριστόν ζωή τους, την πλούσια και πολυσχιδή εκκλησιαστική τους δράση και το φιλανθρωπικό και κοινωνικό τους έργο τιμήθηκαν με το φωτοστέφανο της αγιοσύνης και κατατάχθηκαν στο τοπικό αγιολόγιο της εκκλησίας μας.
Δε θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά στον κατεξοχήν άγιο ιεράρχη, τον πολιούχο και κραταιό προστάτη της Λάρισας 'Αγιο Αχίλλιο, με τον περικαλλή και επιβλητικό ναό του που δεσπόζει στην πόλη και στον οποίο φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός το τίμιο λεψανό του, που επανήλθε στη θέση του στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μετά από περιπέτειες και περιπλανήσεις αιώνων.
Ο 'Αγιος Αχίλλιος, ένας από τους διαπρεπέστερους ιεράρχες των πρώτων χριστιανικών χρόνων, του Δ' αιώνα, δεν αποτελεί ουσιαστικά κεφάλαιο και κόσμημα μόνο για την τοπική εκκλησία της Θεσσαλίας και της Λάρισας ειδικότερα, αλλά γενικότερα για τον χριστιανισμό στους δύσκολους καιρούς της εξάπλωσης και διάδοσής του. Είναι ο πρώτος γνωστός επίσκοπος της Λάρισας, με τον τίτλο του αρχιεπισκόπου και θεωρείται εισηγητής της νέας θρησκείας της αγαπης και της συγνώμης του Χριστιανισμού στην περιοχή.
Τα λείψανα του Αγίου είχαν λησμονηθεί και παρέμειναν κρυμμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα όταν βρέθηκαν περί τα μέσα του 8ου αιώνα στις 10 Φεβρουαρίου. Όμως κατά την κατάληψη της Λάρισας κατά το έτος 985-986, από το Σαμουήλ των Βουλγάρων, ο οποίος αιχμαλώτισε τους Λαρισαίους και τους μετέφερε στα ενδότερα της Βουλγαρίας, ο Βούλγαρος αιμοσταγής τσάρος έκλεψε τα λείψανα του Αγίου Αχιλλίου και τα μετακόμισε στη νησίδα της μικρής Πρέσπας, όπου ανήγειρε ναό προς τιμήν του. Τα γεγονότα αυτά καταγράφει με λεπτομέρεια ο βυζαντινός χρονογράφος Ιωάννης Σκυλίτζης.
Μετά τον 'Αγιο Αχίλλιο Λαρίσης, ακολουθεί επί 10 σχεδόν αιώνες μία λαμπρή σειρά ιεραρχών που με το έργο και την παρουσία τους κόσμησαν και τίμησαν τον ιστορικό μητροπολιτικό θρόνο της Θεσσαλικής πρωτεύουσας. Σε τοιχογραφία του 1627 στο βόρειο νάρθηκα του ναού των Αγίων Αναργύρων Τρικάλων, απεικονίζονται οι επτά άγιοι αρχιεπίσκοποι της Λάρισας. Σύμφωνα με τις επιγραφές του είναι οι: Θωμάς ο Χωριάτης, Κυπριανός ο Θαυματουργός, Αντώνιος ο Λογιώτατος και Νέος Θεολόγος, Βησσαρίων ο πρώην, Διονύσιος ο Ελεήμων, Μάρκος ο Ησυχαστής και ο Βησσαρίων του Σωτήρος.
Το ότι εικονίζονται σε ναό των Τρικάλων και όχι της Λάρισας, της οποίας ήταν μητροπολίτες, οφείλεται στο γεγονός ότι επί αιώνες τα Τρίκαλα αποτέλεσαν την καθέδρα των μητροπολιτών της Λάρισας.
Τέλος, σημαντικό είναι να αναφερθούν και τα ονόματα τριών μητροπολιτών Λάρισας, ηρωικών μορφών και εθνομαρτύρων. Ο λεοντόθυμος ιεράρχης Διονύσιος ΄Β ο Φιλόσοφος που χλευαστικά τον αποκάλεσαν Σκυλόσοφο, ο οποίος με το παράτολμο και πρόωρο επαναστατικό του κίνημα κατά των Τούρκων βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα 1601 στα Γιάννινα, ο Διονύσιος ΄Ζ Καλλιάρχης, ο οποίος μετατεθείς στη μητρόπολη Εφέσου στις 10 Απριλίου 1821, Κυριακή του Πάσχα, απαγχονίστηκε από τους Τούρκους μαζί με τον Γρηγόριο τον Έ και τον Πολύκαρπο Μπιθικούση τον Δαρδαίο, τον οποίο στα 1821 οι Τούρκοι με εντολή του Δράμαλη Πασά καρατόμησαν. Και οι τρεις αυτοί μητροπολίτες της Λάρισας, με το φωτοστέφανο του μαρτυρίου τους και το αίμα τους, κατέχουν εξέχουσα θέση στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας και του Έθνους.
Πηγή: Ι.Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου
Tourismus
- Strände
- Traditionelle Nebengebaeude
- Fromme Denkmäler
- Heilige metropolis von Larissa und Tyrnavos
- S. Paraskeuvi
- Das Kloster Olympiotissas von Elassona
- Das Kloster von H. Triada (Dreieinigkeit) von Sparmo
- Kloster kanalon von Karia
- Das Kloster von S. Panteleimona in Anatoli
- Kloster Analypsis von Sykia Elassona
- Kloster von Palaiokarya (Krania- Elassonas)
- Das Kloster Koimiseos von Jungfrau Maria in Sarantaporo
- Kloster der Dreieinigkeit von Giannota
- Kloster von S. Dimitrios in Tsaritsani (Valetsiko)
- Das Kloster von Prophet Ilias in Tyrnavo
- Das Kloster von S. Theodor in Rapsani
- Das Kloster von Koimiseos von Jungfrau
- Das Kloster Timiou Prodromou in Anatoli
- Das Kloster von Eisodia von Jungfrau Marias
- Das Kloster von S. Georgios in Metaxochori
- Das Kloster von S. Anargyroi in Agia
- Kloster von Jungfrau Maria - S. Panteleimona in Agia
- Das Kloster von S. Ioannis in Melivoia
- S. Nikolaos in Tsaritsani
- Die Kirche von S. Georgios in Domeniko
- Archäologische Denkmäler
- Museen
- Alternatives Tourismus
- Ski-Mitten
- Strecken und Fußwege
- Wege